Dag-dag Choane Atresie!

Afgelopen donderdag was het dan zover: Eindelijk mijn 20weken echo van 'Project X'.
Spannend vond ik het wel. Ik geloof dat dit vooral bleek uit de dromen die ik had de week voorafgaande aan de echo. Deze gingen over miskramen en ander soort ellende, met veel bloed en veel zorgen. In verband met de aangeboren afwijkingen van Anne-Lynn kreeg ik een zogehete GUO. Een extra uitgebreide 20weken echo. Een vak appart, zo'n echo maken. Onze uk was zo beweeglijk dat zelfs de echoscopist af en toe moest uitzoomen omdat ze haar orientatie volledig kwijt was.
HJ probeerde het allemaal zeer geinteresseerd te volgen, maar geregeld stond er in zijn ogen te lezen: Geen idee wat je allemaal ziet in die plaatjes, als je maar zegt dat het 'goed' is.
En het was goed! Thuis hebben we een hele waslijst met alle metingen en bevindingen, maar voor ons telt alleen de conclusie: 'GUO geen bijzonderheden. Afmetingen conform zwangerschapsduur'.
Nu kunnen we dus vol goede moed de tweede helft van de zwangerschap in. Of nou ja, vanaf nu zijn je zorgen verlegd: Ipv zorgen maken over afwijkingen en miskramen kan ik me nu richten op vroeggeboorte, zwangerschapshypertensie en 'afwijkingen die ze toch niet op de echo hebben gezien'.
Hahaha. Want laten we eerlijk zijn... Anne-Lynn is ook helemaal goedgekeurd bij de 20weken echo...

Maar goed, dat was toen. Een heel lang jaar geleden. Mocht dit kindje ook Choane Atresie hebben (en die kans schijnt wel iets groter te zijn), dan is dat vreselijk, maar we weten dat uiteindelijk alles goed zal komen.
Een tijdje terug sprak ik met iemand over de combinatietest (ook zoiets waar je je druk over kunt maken tijdens je zwangerschap) en andere aangeboren afwijkingen. Zij was ook zwanger en beiden concludeerden we dat we helemaal niemand in onze omgeving kenden met een kindje met aageboren afwijkingen. En dus, dat wij statistisch gezien toch wel een 'grote' kans maken. Ik bedoel... eens moet er toch ergens iemand de sjaak zijn, was onze redenatie.
Later zat ik daar nog eens over de denken en ineens kwam het binnen als een bom: Hoezo ken ik niemand met een kindje met een aangeboren afwijking??? Ik heb zelf een kindje met een aageboren afwijking. Twee zelfs!...
En dan heb je het goed gedaan. Als je je kindje ziet zoals het is, een mooie meid met alles erop en eraan en bent 'vergeten' hoe haar leven is begonnen, dan weet je dat je bergen kunt verzetten als je maar vertrouwt. Dat je de hele wereld aankunt en dat een combinatietest of 20weken echo echt peanuts is!

'Project X' is ook echt 'X' en geen 'Y'...

Echte hockey-kuiten volgens HJ. Dat ziet ie dan weer wel...

Onze meid is alweer 1 jaar!

Samen met papa in Barcelona Zoo.

 

 

Tjonge wat was het warm in Park Guell!

Mama vs. Olvarit

Vanaf het eerste hapje heb ik zelf voor Anne-Lynn gekookt. In het begin omslachtig en met veel te veel afwas (aldus HJ), maar uiteindelijk kreeg ik er wel handigheid in. Hele bijzondere gerechten zijn het niet. Gewoon aardappelen, vlees en groenten. Gewoon hollandse pot dus.
Ik vond het wel stoer, want zo'n keukenprinces ben ik niet. Buitenstaanders denken dat het wel meevalt, want als als we gasten te eten hebben staat er altijd iets lekkers op tafel. Dat dit slechts 1 geheim recept is, dat elke gast voorgeschoteld krijgt, dat is een goed bewaard geheim. In ons huishouden valt het opwarmen van een diepvries-pizza gewoon onder een 'kookbeurt'. Dat zegt genoeg, zou ik zeggen.
Maar sinds ik voor Anne-Lynn kook groeit mijn ego. Anne-Lynn lust namelijk alles! Broccoli, bloemkool, erwtjes, sperziebonen... Na elk hapje klinkt het 'Mmmm!'.
Van de leidsters op het kinderdagverblijf hoor ik geregeld: 'Het rook zo lekker, ik kreeg er gewoon trek van!'.

Dat deze culinaire hoogstandjes ook voor problemen kunnen zorgen bleek tijdens onze vakantie in Barcelona. Ik was toe aan 'echt' vakantie en dacht dat Anne-Lynn best een weekje aan de Olvarit kon. Ooit had ze wel eens een potje gehad tijdens onze week in Duitsland, maar ik kan me eigenlijk niet herinneren of ze dat toen lekker vond of niet. Ik had nu dan ook heerlijke hapjes in huis gehaald met titels als 'Groentenlasagne' en 'Stoofpotje'. Dus dat zat wel goed...

Bij het opendraaien van het eerste potje werd ik spontaan misselijk. Het had iets weg van... kattenvoer!  En dat terwijl het gewoon speziebonen zouden moeten zijn. Met een lepeltje haalde ik er een hapje uit. De structuur had iets weg van een soort kleverige pasta, met her en der een stukje. Anne-Lynn deed met volle enthousiasme haar mond open, nam een hap en... begon spontaan heel hard te huilen! Met geen mogelijkheid kreeg ik er nog een hap in. Ook een lekker alternatief (pap) wilde ze niet meer hebben. Zo bang dat ik haar weer zou 'belazeren' met nog meer Olvarit...

De volgende dag was een herhaling van de dag ervoor. Dit keer stond er 'Ham met bloemkool' op het etiket. Maar de geur en structuur waren precies hetzelfde als die van de sperziebonen. Ook dit potje is bijna vol de prullenbak in beland.

En toen hadden we een probleem. Uiteindelijk hebben we het gered, met goed veel pap. Volgens het colsultatiebureau is ze goed aangekomen, dus geleden heeft ze er vast niet onder


(wachtend op inspiratie om dit stuk af te maken)

Fietsenrek

Vanaf een maand of vijf zeiden mensen tegen mij: 'Wat kwijlt ze toch! En wat zit je toch overal op te bijten! Ze krijgt vast tandjes'. Ik grapte dan altijd dat de borstvoeding dan wel snel afgelopen zou zijn. Maar volgens de geleerden zou het moeten kunnen: Tanden en borstvoeding. Ik was wat sceptisch, maar maakte me er niet echt druk om. We zouden het wel zien.
En om de zoveel weken kwam de opmerking weer, maar de tanden bleven uit.
Zelfs Dr. Google begon zich toch wat ongerust te maken, want tandjes kwamen doorgaans toch wel rond een maand of zes door volgens 'hem'.
Maar maand zes ging voorbij, en ook maand zeven en acht.
Met negen maanden stond ik op het punt de polis van onze ziektekostenverzekering te bekijken hoeveel implantaten er in de 'tandloze kaak' zouden worden vergoed. Totdat...met negen en een halve maand...opeens...toch...jaaaaaaaaaaaaaaaa! Een tand!!! Sterker nog: twee tanden in 1 keer!
Inmiddels staan de twee ondertanden alweer ongeveer 1mm boven het maaiveld en we zijn er ape-trots op.
Anne-Lynn zelf vindt het heel interessant en zit er gergeld met haar nageltjes mee te spelen.
Wat even wennen is is dat we nu ook moeten gaan poetsen. Dit vergeten we vaker wel dan niet. Anne-Lynn vindt de tandpasta maar zo-zo. Geen tanden hebben heeft dus ook zo z'n voordelen...

Het gaat dus goed met ons. Anne-Lynn stuitert, brabbelt, klimt en tijgert. Niets in huis is meer veilig. Planten worden uit hun pot getrokken, boeken worden uit de boekenkasrt gegrist. Het water van de katten is leuk om in te zwemmen en die brokjes... tja, je raadt het al.
Kortom: We vermaken ons wel!!!

Rijkdom...

Respect voor het zebrapad.

Vlak bij het WKZ ligt een voetgangers-oversteekplaats. Ik kom er langs als ik Anne-Lynn naar het kinderdagverblijf breng. Het is geen officieel zebrapad, maar zo'n oversteekplaats met enkel een onderbroken streep op de weg om de oversteekplaats aan te geven. Voetgangers hebben hier officieel ook geen voorrang. Ik heb het doel van zo'n oversteekplaats dan ook nooit goed begrepen.
Tot een half jaar terug lag het er dan ook maar net aan hoe mijn pet stond of hoe brutaal de voetganger was of ik stopte of doorreed als deze aanstalten maakte om over te steken.
Op een slechte dag zou ik denken: 'Ja meneer, u kunt nu wel haast hebben, maar ik heb dat ook! Voorrang heeft u niet, dus krijgt u ook niet!'.
Op een goede dag zou ik denken: 'Ach, het regent en ik zit lekker droog. Loopt u maar snel door'.

Aan de ene kant van de oversteekplaats ligt het WKZ. Aan de andere kant het Ronald Mac Donald-huis. Sinds ruim 6 maanden weet ik als geen ander: Deze mijnheer heeft geen haast omdat hij te laat van huis is vertrokken. Dit is die vader van dat kindje met leukemie. Dit is de vader die hier al maanden logeert om dicht bij zijn dochter te kunnen zijn, die de meest vreselijke behandelingen moet ondergaan. En die mevrouw, dat is niet een collega op weg naar haar werk. Dit is de moeder van een kindje dat met 27 weken en slechts 800 gram veel te vroeg ter wereld kwam en nu al weken vecht voor zijn leven op de NICU. Elke man, elke vrouw op deze oversteekplaats heeft een verhaal. Elke man, elke vrouw die daar loopt, die wil daar helemaal niet lopen, had veel liever thuis geweest bij zijn/haar gezin...

En als ik daar nu rijd, en ik stop nu altijd, denk ik zo vaak terug aan de weken dat ik daar liep.
Aan de weken dat ik gebruik maakte van deze zelfde oversteekplaats en ik eigenlijk helemaal geen oog had voor het feit of ik nu wel of niet officieel voorrang had. De pijn, het verdriet, de onzekerheid, de vermoeiheid... Als een zombie stak ik gewoon over. Ik wilde gewoon naar Anne-Lynn, wilde bij mijn meisje zijn. En ondanks dat ik er die weken helemaal doorheen zat, kan ik me herinneren hoe bijzonder ik het vond dat mensen voor mij stopten als ik over wilde steken. Zouden deze mensen weten dat ik echt niet te laat van huis ben gegaan? Zouden ze weten dat ik geen collega ben, maar een moeder van een kindje dat op de NICU vecht voor haar leven? Weten ze van mijn pijn?
Ik wist er altijd nog net een glimlach en een knikje met het hoofd uit te persen voor de bestuurder.
Weer een begin van een nieuwe lange dag...

En als ik daar nu rijd, dan denk ik: Waarom is dit in hemelsnaam geen officieel zebrapad?!
De mensen op deze oversteekplaats verdienen meer dan alle respect!
En wat een enorme zegen dat wij inmiddels alweer zo'n tijd thuis mogen zijn en dat alles goed gaat!

Mijlpalen

Van sommige mijlpalen stel je jezelf voor hoe het zal zijn. Het eerste lachje, het eerste fruithapje, de eerste stapjes... En zo ook de eerste keer omrollen.
In gedachten zou ik elke dag oefenen met Anne-Lynn, het ene beentje over het andere, armpje erbij... En dat onder luide aanmoediging van mama.
Ze zou hierbij steeds een beetje minder hulp nodig hebben en het uiteindelijk voor elkaar krijgen om ook dat laatste stukje, dat stukje waarbij haar armpje in de weg zit, zelfstandig te overbruggen.
Mama zou vol trots en enthousiasme reageren: Jaaaa, goedzo!!! En dochter en mama zouden vervolgens een vreugdedansje doen en dan vol trots papa sms-en.

Nou, niets was minder waar. Alleen het stukje over het sms-en kwam overeen met de werkelijke situatie. Vorige week dinsdag, op haar Halfjaardag, zat ik bij een vriendin. Onze beide dochters lagen op een kleed te spelen en Anne-Lynn had het prima naar de zin.
De mama's hadden de grootste kletspraat, niveau 'Libelle-huisvrouwen-dag' en ik voelde me een echte 'mama'. En opeens... zomaar... onaangekondigd... zonder aanmoediging... zonder oefening... toen opeens gebeurde het!
En als bij een soort anti-climax kon ik nog net denken: 'Wat doet ze nou?!??'